Αυτή τη φορά, αποφασίσαμε να κάνουμε μία πολύ μεγάλη πορεία, σχεδόν 30 χλμ, από Σαμαρίνα Γρεβενών, προς Κεράσοβο (ή αλλίως Αγ. Παρασκευή) Κονίτσης Ιωαννίνων. Σκοπός μας, να επισκεφθούμε τις δύο αλπικές λίμνες, της Μόσια και του Σμόλικα, γνωστή ως η δρακόλιμνη που δακρύζει.
Ξεκινήσαμε από το χωριό Σαμαρίνα Γρεβενών, η οποία είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.450 μ. στις Β.Α. πλαγιές του όρους Σμόλικα (2.637 μ.) και θεωρείται από τα ψηλότερα χωριά σε υψόμετρο, όχι μόνο της χώρας μας αλλά και των Βαλκανίων.
Η πορεία μας, ήταν μόνο ανοδική, από μονοπάτι που ξεκινά πάνω από το δημοτικό γήπεδο του χωρίου, μέσα σε δάσος από πεύκα και ρόμπολα. Το μονοπάτι είναι καλά σηματοδοτημένο, ενώ στην πορεία μας συναντούμε ολόδροση πηγή για να γεμίσουμε τα παγούρια μας με το πεντακάθαρο νερό.
Μετά το πυκνό δάσος, ξεκινάμε την πορεία μας σε γυμνή περιοχή, εκτεθειμένοι πια στον ήλιο και σε πάσης φύσεως καιρικές συνθήκες. Φυσικά ο καιρός είναι πάρα πολύ καλός και δεν έχει ιδιαίτερα υψηλή θερμοκρασία. Φθάνουμε σε διάσελο ανάμεσα από τις κορυφές Καπετάν Τσεκούρας και Μπογδάνι. Εκεί μπορούμε να θαυμάσουμε τις κορυφές της Μόσια, στους πρόποδες των οποίων βρίσκεται η άγνωστη σε πολλούς Δρακόλιμνη Μόσιας.
Η δρακόλιμνη δεν είναι ορατή στον επισκέπτη και μόνο κινούμενοι προς την κορυφή της Μόσιας, μπορούμε να τη δούμε να ξεπροβάλλει, καλά κρυμμένη, πάνω από την κοιλάδα Βάλια Κίρνα.
Η δρακόλιμνη Μόσια, που στα βλάχικα σημαίνει γριά, βρίσκεται σε υψόμετρο 2170 μ. γαλάζια την άνοιξη και το καλοκαίρι, ενώ τον χειμώνα καλύπτεται τελείως από τα χιόνια. Κινούμαστε σε ένα πετρώδες τοπίο με ελάχιστη ποώδη βλάστηση, ακούμε όμως και βλέπουμε νερά να πέφτουν από ψηλά και είναι σαν να μας προσελκύσει βαθύτερα εκεί στην κλειστή τοποθεσία που πρέπει να βρίσκεται η Δρακόλιμνη. Ανεβαίνοντας μια απόκρημνη πλαγιά στο βάθος αριστερά μας είδαμε την Δρακόλιμνη που αναζητούσαμε. Ήταν γαλάζια, στεφανωμένη από την ψηλή βραχώδης κορυφή και τις απόκρημνες πλαγιές της. Ήταν πράγματι πολύ όμορφη, μοναχική και σιωπηλή στην καλά κρυμμένη φωλιά της. Αφήσαμε τα σακίδια, καθώς από εκεί θα συνεχίζαμε την πορεία μας προς τον αυχένα ανάμεσα στις κουρυφές Μόσια 1 & Μόσια 2.
Αν και φαινόταν αρκετά κοντά μας, χρειαζόταν τουλάχιστον μισή ώρα πορείας περίπου. Παρατηρήσαμε ότι εκτός από την κύρια λίμνη, υπήρχε μία μικρότερη δίπλα της. Τα νερό τροφοδοτούν τις εποχιακές λίμνες και τα ρυάκια και το νερό καταλήγει στην Κοιλάδα του Διαβόλου (Βάλια Κίρνα).
Ο Σμόλικας, αποτελεί ένα βουνό με ιδιαίτερη γεωλογία. Με κύριο χαρακτηριστικό πέτρωμα τον οφιόλιθο, ουσιαστικά αδιαπέραστο από το νερό, ο επισκέπτης θα παρατηρήσει ότι αρκετές πηγές στέλνουν τα τρεχούμενα νερά σε χαμηλότερα υψίπεδα. Το τοπίο από την πλευρά της Μόσιας, είναι ιδιαίτερα βραχώδες, σχεδόν αφιλόξενο.
Μέχρι την κορυφή του Γεροσμόλικα, η πορεία μας είναι σε σταδιακά αυξανόμενης δυσκολίας κακοτράχαλο terrain. Ένα όμορφο και ιδιαίτερο ορειβατικό ταξίδι. Ακολουθόντας το μονοπάτι, ανάμεσα στις κορυφές της Μόσιας, καταλήγουμε σε ένα μικρό οροπέδιο-λιβάδι, με ιδιαίτερη υγρασία και νερά.
Πιθανόν μικρότεροι υγρότοποι να σχηματίζονται εδώ ειδικά τους μήνες της άνοιξης. Ααμέσως μετά αρχίζει ένα απότομο κατέβασμα, ενώ μπροστά μας και απέναντι, πάντα δυτικά, υψώνεται η κορυφή του Σμόλικα.
Στις πλαγιές των γύρω κορυφών υπάρχουν σημεία με χιόνια και παγετώνες, τα οποία δεν είχαν ακόμα λιώσει πλήρως, κρατόντας ενεργά τα ρέματα με μπόλικο νερό. Περνάμε κάτω από λενα παγετώνα σε δύσβατο σημείο, με αρκετούς λίθους και κατακριμμνήσεις, ενώ στο βάθος ανοίγεται ο Βαθύλακκος, ένα ακόμα δύσκολο πέρασμα από Κεράσοβο προς κορυφή Σμόλικα. Το σημείο είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και θέλει ιδιαίτερη προσοχή στη διάσχιση του.
Συνεχίζουμε ανηφορικά σε σαθρό έδαφος με πολλές πέτρες, αρχικά στο πλάι και στη συνέχεια στην κόψη του αυχένα του βουνού, κάτω από την κορυφή του Σμόλικα. Με μία αρκετά απαιτητική απότομη ανάβαση με αρκετή κλίση, είμαστε στην κορυφή του Σμόλικα, 2.637 μέτρα. Από ψηλά, η θέα των μεγάλων βουνών, Τύμφη (Γκαμήλα), Τσούκα Ρόσσα, βορειοδυτικά ο Γράμμος, ενώ όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν είναι ορατός και ο Όλυμπος.
Μετά από σύντομη ξεκούραση στην κορυφή, ξεκινήσαμε το απότομο κατέβασμα προς την Δρακόλιμνη του Σμόλικα. Το μονοπάτι, ευκρινές. Με έντονη κλίση αλλά πιο βατό και καθαρό. Η διάρκεια του 1 με 1.5 ώρες μέχρι τη λίμνη. Η θέα ειδικά του ηλιοβασιλέματος, σε αποζημιώνει, παρά την κούραση. Εκεί το τοπίο αλλάζει δραστικά. Αλπικό τοπίο με ένα απέραντο λιβάδι ανοίγεται μπροστά σου και δίνει την αίσθηση εντός λίγων μόλις λεπτών, ότι βρίσκεται σε άλλο βουνό.
Δεύτερη σε μέγεθος μετά την Γκαμήλα, αλλά ισάξιας ομορφιάς, η δρακόλιμνη του Σμόλικα ή Λύγκα ή Ντιβιρλίγκα στα βλάχικα, βρίσκεται σε υψόμετρο 2.160 μέτρων, κάτω από τον κώνο που σχηματίζει η κορυφή του Σμόλικα. Έχει έκταση 3-4 στρέμματα και είναι αρκετά βαθειά.
Έχει σχήμα καρδιάς και ο πυθμένας της κοκκινίζει. Στη λίμνη ζούνε αρκετοί αλπικοί τρίτωνες, ενώ έχουν αναφερθεί κατά καιρούς μαζικοί θάνατοι που οφείλονται στους κεραυνούς που πέφτουν σε μεγάλο ποσοστό, κάτι όμως που δεν επηρεάζει σε βάθος χρόνου τους πληθυσμούς. Εδώ ζούνε ακόμα κιτρινομπομπίνες, ενώ από τα ερπετά συναντάει κανείς τοιχογουστέρες, σαύρες, και οχιές. Η περιοχή είναι ιδιαίτερα σημαντικό καταφύγιο για πολλά μεγάλα θηλαστικά, καθώς εδώ ζούνε αρκούδες, λύκοι, αγριόγιδα, ζαρκάδια και αγριόγατες σε υγιείς πληθυσμούς.
Στήσαμε την σκηνή μας και απολαύσαμε την ησυχία του βουνού, τον ξάστερο ουρανό και την μαγεία της φύσης. Η θερμοκρασία κατά τις νυχτερινές ώρες ήταν ιδιαιτέρως χαμηλή, επομένως συστείνεται ανεπιφύλαχτα να έχετε μαζί σας κάποια χειμερινά ρούχα, κάλτσες, αντιανεμικό μπουφάν και φυσικά εσωθερμικά ρούχα.
Την επόμενη ημέρα, αφού απολαύσαμε τον καφέ μας, ξεκινήσαμε την κατάβαση μας προς την Αγία Παρασκευή (Κεράσοβο). Ακολουθόντας το μονοπάτι κάτω από την κορυφή, εκεί όπου χύνονται τα νερά της δρακόλιμνης (γι αυτό λέγεται η δρακόλιμνη που δακρύζει), συναντήσαμε βρύση με παγωμένο νερό, αρκετό να ανανεώσουμε τα παγούρια μας. Μέχρι το χωριό δεν υπάρχει άλλη βρύση, επομένως η τροφοδοσία νερού συστείνεται ως υποχρεωτική.
Ήδη άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της απότομης κατάβασης, καθώς τα πόδια μας πονούσαν αρκετά. Το τοπίο όμως ήταν εκπληκτικό. Μετά από περίπου 1 ώρας πεζοπορία σε αλπικό τοπίο, σύντομα πυκνό δάσος με ψηλά δέντρα κυριαρχεί.
Πεζοπορούμε μέσα στη σκιά των αιωνόβιων δέντρων με κατεύθυνση το Κεράσοβο. Μετά από 3 ώρες πεζοπορίας, φθάσαμε στα πρώτα μαντρειά, περί τα 2χλμ έξω από το χωριό. Οι ευγενικοί βοσκοί μας χαιρέτησαν. Προσοχή, καθώς τα κοπάδια ακολουθούν αρκετά σκυλιά. Εμείς δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα, παρουσία των ιδιοκτητών. Το χωριό, δεν είναι ορατό, κάνοντας την προσμονή να φτάσουμε σε αυτό μεγαλύτερη, ειδικά όταν γνωρίζαμε ότι ήταν τόσο κοντά μας.
Λίγο πριν το τέλος, λιθόστρωτο, σηματοδοτημένο μονοπάτι, σε οδηγεί λίγο πρίν την πλατεία του χωριού και συμβολίζει το τέλος της πεζοπορικής μας περιπέτειας. Ανέβασμα 1100 μέτρα υψομετρική και κατέβασμα 1750 μέτρα! (από 2637 στα 900).
Λίγο πιο κάτω, επί του ποταμού Σαραντάπορου, μία βρύση και δίπλα της μία ντριστέλα (επεξ.: κατασκευή σε μέρος με φυσικό ή τεχνητό καταρράκτη, για την κατεργασία (ή το πλύσιμο) των ρούχων, των κλινοσκεπασμάτων ή διαφόρων υφαντών με τη βοήθεια της πίεσης, της περιδίνησης και της ανάδευσης του νερού, γνωστή ως νεροτριβή), μας επέτρεψε να δροσιστούμε, πριν επιστρέψουμε να πάρουμε τα αυτοκίνητα μας από την Σαμαρίνα. Από το σημείο της Νεροτριβής, ξεκινά μονοπάτι προς το Βαθύλακκο και την Κορυφή του Σμόλικα. Μια άλλη διαδρομή αρχίζει από το χωριό Παλαιοσέλλι των Ιωαννίνων και απαιτεί να κάνετε αρκετή ορειβασία ως τη Δρακόλιμνη, περνώντας ένα μονοπάτι μέτριας δυσκολίας και έναν δασικό δρόμο. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες διαδρομές (από τις Πάδες μέσω χωματόδρομου ή από την Πουρνιά), ωστόσο η συγκεκριμένη δίνει την ευκαιρία να κάνετε και μια στάση στο καταφύγιο του Σμόλικα. Από εκεί η λίμνη απέχει 2 ακόμα ώρες.
